یادداشتی بر خاموشی تدریجی یک هنر اصیل در سرخه

در دل بافت سنتی شهر سرخه، هنری آرام اما عمیق نفس می‌کشد؛ حوله‌بافی، یکی از قدیمی‌ترین صنایع‌دستی منطقه، امروز بیش از همیشه به فراموشی نزدیک شده است. هنری که زمانی نماد تلاش، هنر و اقتصاد خانواده‌های سرخه‌ای بود، این روزها در سایه بی‌توجهی، در آستانه خاموشی کامل قرار گرفته است.

حوله‌بافی، با دستگاه‌های چوبی سنتی، تنها یک شغل نبود؛ نمایشی بود از ذوق، صبر و فرهنگ ریشه‌دار زنان و مردانی که تار و پود حوله‌ها را با جان می‌بافتند. اما اکنون، این دستگاه‌ها یکی پس از دیگری خاموش شده‌اند، و نسل جوان، رغبت چندانی برای ادامه این راه از خود نشان نمی‌دهد.

در این میان، تلاش‌هایی پراکنده از سوی برخی علاقه‌مندان همچنان ادامه دارد. خانم نیره احسانی، یکی از معدود بافندگانی است که کارگاه خود را حفظ کرده و علاوه بر تولید، به اشتغال‌زایی نیز پرداخته است. او با امکانات محدود اما انگیزه‌ای بزرگ، چراغ این هنر را روشن نگه داشته و نمونه‌ای ملموس از ظرفیت‌های نهفته در صنایع‌دستی سنتی است.

با این حال، نبود حمایت‌های کافی از سوی دستگاه‌های اجرایی و فرهنگی، کار را برای ادامه مسیر دشوار کرده است. در شرایطی که صنایع‌دستی در نقاط مختلف کشور به عنوان محور کارآفرینی و گردشگری مورد توجه قرار گرفته‌اند، در سرخه، خطر حذف کامل این هنر از چرخه تولید کاملاً جدی است.

حوله‌بافی سرخه، تنها یک حرفه نیست؛ سندی زنده از میراث فرهنگی و هویت محلی ماست. بی‌توجهی امروز، می‌تواند فردا را از این ثروت فرهنگی محروم کند. آنچه امروز نیاز دارد، نه صرفاً دلسوزی، بلکه برنامه‌ریزی، آموزش، تسهیلات و معرفی عمومی است؛ مسیری که می‌تواند هنر را از انزوا به اشتغال برساند.

حوله‌بافی در سرخه را باید دید، باور کرد و از نو ساخت؛ پیش از آنکه برای همیشه به خاطره‌ها بپیوندد.