مردم سرخه مقصر نیستند، مطالبه‌گر حق خود هستند

شاید شهرستان سرخه کوچک باشد، اما در تأثیر بر تاریخ، سیاست و ایثار ایران، جایگاهی بزرگ و درخشان دارد. از آیت‌الله محمدجواد اختری و آیت‌الله محمدحسن اختری تا دکتر حسن روحانی، رئیس‌جمهور هشت‌ساله کشور، از شهید مهندس حسن شاطری، شهید نوروزعلی ایمانی‌نسب و سردار مهدوی‌نژاد تا ده‌ها شهید، جانباز و ایثارگر دیگر، همه برگ‌های زرینی از ایمان و افتخار مردم این دیارند.

سرخه، به نسبت جمعیت خود، از بیشترین تعداد شهدا و رزمندگان در استان سمنان برخوردار است؛ مردمی مؤمن، دلسوز و همواره همراه انقلاب اسلامی.

اما امروز، حادثه‌ای تلخ در دانشکده پیراپزشکی سرخه، دل همه را به درد آورد؛ حادثه‌ای که می‌توانست در هر شهری رخ دهد. مردم سرخه داغدارند و با خانواده‌های مصیبت‌دیده همدرد، اما پرسش اصلی این است که چرا باید سهل‌انگاری مسئولان به پای مردم شریف سرخه نوشته شود؟ آیا ناتمام ماندن خوابگاه دانشجویان تقصیر مردم است؟

اکنون بیم آن می‌رود که به‌جای اصلاح، مسیر اشتباه در پیش گرفته شود و به‌سادگی، انتقال دانشکده به شهر دیگر مطرح گردد؛ اقدامی که در صورت وقوع، زمینه‌ساز انتقال‌های بعدی و تضعیف جایگاه شهرستان خواهد شد.

سؤال اساسی اینجاست که چرا پس از حادثه، برخی از مسئولان دایه‌دار شده‌اند؟ اگر دغدغه داشتند، چرا پیش از وقوع حادثه کاری نکردند؟ چرا زمانی که خوابگاه نیمه‌تمام بود، سکوت کردند و اکنون به‌جای رفع مشکل، در پی پاک کردن صورت‌مسئله‌اند؟

انتقال دانشکده درمان درد نیست، بلکه پنهان‌کردن نشانی درد است. مردم سرخه نه مقصر حادثه‌اند و نه بی‌تفاوت به سرنوشت جوانانشان؛ آنان تنها خواهان حق طبیعی خود هستند: حقِ ماندن، پیشرفت و احترام.